Recenzje - Literatura

Kobiecość przepełniona jest tajemniczością, zmiennością, serią skomplikowanych reakcji psychicznych, stąd w pełni pojęta może być tylko przez kobietę.

Gdyby któregoś dnia znienacka przyszedł do ciebie agent CIA i poinformował, że oto jesteś przedmiotem eksperymentu rosyjskich naukowców, a ukochana osoba, z którą żyjesz od kilku lat i dla której rzuciłeś swe dotychczasowe zajęcia i pasje, to tylko robot, uwierzyłbyś?

Jedną z najbardziej oczekiwanych nowości, zaprezentowanych podczas 14. Wrocławskich Promocji Dobrych Książek, była „Żaba” Małgorzaty Musierowicz.. Autorka jak zwykle nie zawiodła. Kolejny, 16. już tom Jeżycjady to opowieść pełna ciepła, humoru i serca.

Nakładem Biura Literackiego ukazała się właśnie książka Mirosława Spychalskiego i Jarosława Szody "Mówi Karpowicz", na którą składają się zapisy rozmów z Tymoteuszem Karpowiczem, jednym z najwybitniejszych polskich poetów, ostatnim wielkim modernistą, "mistrzem ogrodników" i "alchemikiem" jak w tekście zamykającym książkę określa go Krystyna Miłobędzka. Całość uzupełnia rozmowa z Marią Karpowicz oraz komentarze Mirosława Spychalskiego, Krystyny Miłobędzkiej i Andrzeja Falkiewicza, a także zdjęcia Jarosława Szody.

„Ustrój jest bez sensu, jeśli władzę ma hołota.(..) Zbiory głupków sklejają się i pewnego dnia wypełnią cały nasz świat, który w końcu pierdyknie jak mydlana bańka.” Taka jest właśnie ta książka. Czerwiński nie oszczędza nikogo. Bezlitośnie dzieli razy każdemu, kto się nawinie pod rękę, a co najważniejsze, wychodzi mu to całkiem nieźle.

Mróz, który lekko szczypie w policzki, przejrzyste powietrze i dłuuugie noce… mówiąc krótko: nadchodzi zima. Z zamiarem napisania tej recenzji nosiłam się od kilku miesięcy, ale zdecydowałam się na to dopiero teraz. Dlaczego? Powód jest dość banalny – zimowa aura sprzyja czytaniu. Z kubkiem gorącej czekolady w jednej ręce i z książką w drugiej rozsiądź się wygodnie w fotelu, otwórz książkę i razem z bohaterami tej mikropowieści przenieś się na jedną z gorących japońskich plaż…

Co może być fascynującego w podróży do miejsc, gdzie wszystko jest nijakie? Jaki sens ma zwiedzanie zabłoconych, oderwanych od świata pipidówek, w których czas się zatrzymał a ludziom brak wyrazistości? Jeśli ktokolwiek chciałby się przekonać, że takie miejsca naprawdę jeszcze istnieją, a co gorsza żyją tacy ludzie, którzy chcą je opisywać i zgarniać za to nagrody, zachęcam do lektury Jadąc do Babadag Andrzeja Stasiuka.