42.PPA: Komuna Warszawa: Święta Kluska

Holy-hop-dog musical. Nie szukajcie tego w Google i – co ważniejsze – nie próbujcie tego w domu (chyba że Wasi domownicy i sąsiedzi są cierpliwi jak psia miłość).

Kluska to bulterierka (czyli: suka rasy bulterier), zawsze głodna, spędzająca radosne szczenięctwo w domu bezdzietnej pary kreatywnych pracowników korporacji. Jej pani wypatruje życia, które jest gdzie indziej, a jej dużo starszy konkubent jest bardzo nieśmiały, z wszystkimi tego konsekwencjami. Z czasem Kluska zaczyna sprawiać swoim państwu coraz więcej kłopotów. I nie, nie chodzi pozostawione na dywanie oskarżenie o zbyt późne wyprowadzenie na spacer, zjedzone książki i meble, a nawet o przepłoszonych ujadaniem gości. Coraz bardziej samotna, spragniona duchowości suczka zaczyna sprawiać kłopoty natury metafizycznej.

To musical na trójkę aktorów oparty – podobno – na czyimś prawdziwym życiu (z lekką domieszką fantazji). Tragikomiczny w treści i minimalistyczny w formie, z nienachalną ambicją, by być pierwszym okazem nowego gatunku teatralnego: bajkowego, ale nie przesłodzonego; aktualnego, ale nie doraźnie publicystycznego; poetyckiego, ale czytelnego, dla tych, którzy lubią narracyjny konkret.

Numery ze „Świętej Kluski” (premiera w październiku 20218 r.) nie weszły jeszcze do popkulturowego obiegu, choć jego twórcy to pierwszoligowcy alternatywnego, by tak rzec, głównego nurtu. Niewykluczone jednak, że kynologiczna fantasmagoria z offowego teatru Komuna Warszawa właśnie po to powstała, żeby zamiast lansować przeboje i przypodobać się pani/panu, powiedzieć nam/wam/im, jak bardzo nieludzcy jesteśmy, będąc ludźmi.

ip