Tonacja Nu - Relacja

Ósma edycja Tonacji Nu odbyła się pierwszego dnia grudnia, lecz choć był to pierwszy dzień adwentu, ludzi przybyli tłumnie i szczelnie wypełnili cały klub. Może związek z tym miały pogłoski o fakcie, że to jedna z ostatnich Tonacji, może nie, ale na pewno tym razem wszyscy nastawieni byli na dobrą zabawę.

  Jako pierwszy zagrał debiutujący RSO, o którym wcześniej nie słyszano i o którym nikt, włącznie z organizatorami, nie wiedział nic. Tym większym zaskoczeniem było wysłuchanie ich materiału. Muzyka RSO jest dynamiczna, z częstymi zmianami tempa i łączy w sobie elementy nu - metalu  i metalu progresywnego. Słychać było fascynacje muzyką spod znaku Tool`a, nie tylko w warstwie instrumentalnej, ale i wokalnej, ponieważ wokalista odznacza się zaskakująco czystym wokalem. Chociaż jednak grali bardzo dobrze,  publiczność „rozruszała” się tylko trochę, najwidoczniej czekając na coś szybszego i bardziej agresywnego.

  Otrzymali to w postaci następnego koncertu, który dał Headup. Było to małą niespodzianką dla tych, którzy znali rozkład koncertów, ponieważ jako następne miało grać Fatclicks. Może jednak było to było to dobre posunięcie ze strony pierwszego z zespołów, ponieważ po RSO grającym mocno, ale za wolno, Headup zabrzmiał z podwójną siłą. Bez zbędnych ceregieli wszyscy obecni otrzymali łupnięcie, które sprawiło, że z miejsca pod sceną pojawiła się grupa szalejących ludzi. Headup gra nie tylko agresywnie i dynamicznie, ale także skocznie, więc jeżeli ktoś lubi siłę i ciężar oraz melodyjne riffy (często porównywane do stylu Soulfly), na pewno znajdzie przyjemność nie tylko w słuchaniu, ale też w skakaniu pod sceną.

  Gdy nadszedł po temu czas, na scenie pojawił się Fatclicks, zespół, który określa się słowami: „Pięciu fanów Elvisa , którzy w wolnych chwilach lubią namaszczać się wazeliną i nosić pikolaki”. Ich set trwał bardzo długo, bo ponad godzinę, ale co ciekawe: zupełnie nikt nie wydawał się być zmęczonym; wręcz przeciwnie. Fatclicks grają bardzo żywy nu – metal, różnorodny i stanowiący wypadkową wielu styli, zagrany zarówno mocno, jak i melodyjnie, pod sceną nie bez powodu utworzył się więc „młynek”. Nikt nie krył uznania dla „głogowiaków” i jest pewne, że podczas tej Tonacji zespołowi przybyło wielu fanów.

  Jedynym minusem opisanego właśnie koncertu było to, że trwał tak długo, że gwiazda wieczoru wyszła na scenę dopiero w okolicach północy. Nation jest we Wrocławiu tak znany, że nikomu chyba nie trzeba go przedstawiać i spore grono fanów czekało na ten właśnie, wieńczący Tonację, koncert. Zespół zagrał przede wszystkim utwory ze swej ostatniej płyty „Tripus continous”, ale zdarzały się też starsze, równie gorąco witane przez fanów. Melodyjna i zarazem ciężka muzyka brzmiała bardzo przejrzyście i przestrzennie w porównaniu z pozostałymi zespołami a dopełniały ją melodyjno-schizofreniczny głos wokalisty. Nie można jednak było nie spostrzec, że pora nie sprzyja już wysiłkowi fizycznemu, z początku więc wszyscy raczej biernie uczestniczyli w koncercie. To tylko podkreśla, ile energii zespół musi wkładać w koncerty, po jakimś czasie bowiem, po niemal nadludzkim wysiłku, udało się rozgrzać obecną publiczność, której entuzjazm nie zgasł aż do końca.

  Wszystkie koncerty tego wieczora można określić tylko w jeden sposób: „nadzwyczaj udane” a i nikt z obecnych nie mógł mieć powodów do narzekań, czego dowodem może być wysoka frekwencja aż do samego końca.

Fot: Stemp

JPolaczyk