Możdżer i Danielsson po hiszpańsku

Koncert rozpoczął utwór „Praying” otwierający krążek „Pasodoble”. Oszczędne i estetycznie podane dźwięki fortepianu, delikatnie uzupełniane subtelnym brzmieniem kontrabasu Danielssona koiły zmysły i wprowadziły w błogi stan zapomnienia o rzeczywistości. Muzycy dopasowują się do siebie w sposób wyjątkowy, tworząc bardzo charakterystyczną, rozpoznawalną od pierwszych dźwięków jakość, która od kilku lat nabiera coraz większej intensywności.
Jednak po dwóch pierwszych utworach, proces narastania wrażeń zatrzymał się. Pomimo tego, że Leszek Możdżer niepodważalnie odnalazł swój styl grając z Larsem Danielssonem, rozwój tego koncertu zamiast świeżych rozwiązań przyniósł powtarzalność i zapętlenie się motywów. Wszechobecne tryle i dźwięki repetowane mają swój urok, ale do czasu. Kiedy dominują można szybko stracić cierpliwość. Dużo lepiej wypadł Danielsson, który sprawiał wrażenie bardziej zaangażowanego i skoncentrowanego, ale właściwie wszystko co zostało zaprezentowane, znane jest już z poprzednich albumów i ich wspólnych koncertów. Formuła duetu nie wprowadziła nowych rozwiązań. Oczywiście można przyjąć założenie, że nie jest to potrzebne, ale od tak znakomitych muzyków oczekuję się jednak różnorodności i poszukiwania nowej drogi za każdym razem…
Można mieć tylko nadzieję, że trasa koncertowa zaplanowana na jesień przyniesie znacznie lepsze koncerty tego duetu.

piotr.turkiewicz@dlastudenta.pl