Chwila Autor sztuki: Wisława Szymborska

lżbieta Golińska od dawna jest zafascynowana poezją Wisławy Szymborskiej. Z 16 wierszy naszej noblistki zbudowała intymną, bardzo osobistą opowieść o urodzie życia – pięknego, nielogicznego i tragicznego zarazem.
„(...) Wiemy skądinąd, jak niewielu aktorów potrafi dźwignąć i otworzyć współczesny wiersz. Golińskiej to się udało znakomicie.

Niezależnie jednak od trafnej interpretacji aktorskiej, z prezentowanego układu wierszy (...) wyłoniła się – uwypukliła? – ich wspólna cecha: że mianowicie poetka od samego początku zdaje się hołdować swoistej filozofii możliwości (...). Wszystko, co jest, co zdarza się, mogłoby być jeszcze inaczej, a nawet całkiem inaczej lub w ogóle mogłoby nie być – mówią te wiersze. To nieustanne, baczne przyglądanie się rzeczom i sprawom, podważanie ich ustalonego sensu lub kształtu, dopatrywanie się w nich czegoś jeszcze, co w pewniej chwili nie rzuciło się w oczy, wzmaga ich migotliwość. Zarazem są to teksty szalenie wizualne, sugestywne. (...)

Golińska umie wydobyć te ukryte w wierszach sekretne nuty, napomknienia, ledwo zawoalowane tropy”. [Urszula Kozioł, miesięcznik „Odra”]

Bohaterka mojego spektaklu
nie jest postacią wykreowaną,
to ja mówiąca swe prawdy
słowami Szymborskiej,
to ja w swoim azylu,
to ja w chwili refleksji.

Ukryta na chwilę, lecz nie do końca
przed obłudą, arogancją,
pazernością i agresją współczesności,
zdobywam się na szczerość wspomnień,
tęsknot, ocen budzących się w trakcie
magii najprostszych działań,
w trakcie obcowania
z niezwykłością banalnych przedmiotów,
z cudem ciszy.

Pragnę, aby chwila poetki,
moja chwila,
była także chwilą publiczności,
przynajmniej na chwilę.

/Elżbieta Golińska/