Nagasaki - próba prasowa

„Bezdomność staje się bolesnym problemem społecznym w Japonii, Polsce, w Europie. Według agencji rządowych w Polsce jest 43 000 osób bez dachu nad głową. Według agencji pozarządowych około 300 000. Istnieją trzy rodzaje bezdomności: materialna, psychologiczna oraz duchowa.

Nagasaki to historia dwojga bezdomnych ludzi. Bezdomność jako brak dachu nad głową dotyka Lokatorkę. Zrodzona jest z poczucia wykorzenienia, niezagojonych blizn z przeszłości/dzieciństwa, poczucia niesprawiedliwości, nierozliczenia przeszłości. Shimura-san jest doświadczany bezdomnością w znaczeniu psychologicznym – brak mu woli, ma niechęć zmian graniczącą z lękiem, nerwicę natręctw. Sytuacja bohatera jest wynikiem niezgody, lęku przed zmieniającą się niestabilną rzeczywistością, rzeczywistością szumu. Obojga dotyka bezdomność duchowa, głębsza, bardziej bolesna, ukryta: bez-domność w sobie, bez-domność od siebie. Oboje uciekają od społeczeństwa. On zamyka się w domu twierdzy, ona żyje bez domu. To doświadczenie jest przekleństwem i nadzieją, bo w bezdomności można odkryć własne Ja, a miejscem spotkania bywa dom w warunkach bezdomności. Tak jak w koanie: Tysiąc gór pokrytych śniegiem, czemu samotny szczyt nie jest biały?

Éric Faye w swojej opowieści nawiązuje do japońskiej tradycji pisania o samotności. W przedstawieniu twórcy chcą wykorzystać tradycję Drogi Smutnego Piękna, przeczucia, że pozostał tylko powrót do gór i rzek przeszłości. Tą Drogą podąża Shimura – san. Lokatorka wybrała inną drogę, buntu przeciw społeczeństwu, które swoimi kodeksami, modami więzi jednostkę.”

ip