Dom Bernardy Alba
Opis spektaklu
Sztuka Lorki odczytana została jako historia wyznaczania granic dozwolonych form seksualności oraz definiowania tego, co jest normalne, moralne i naturalne. Źródłem egzystencjalnego dramatu staje się swoista szczelina pomiędzy ciałem, pragnącym rozkoszy i bliskości, a jego reprezentacją, która – będąc pod ciągłą restrykcją matczynych nakazów – pisze ciała córek w sytuacjach granicznych: pożądania, miłości, śmierci.
Reżyser sprowadza życie duchowe bohaterów do seksualnego podłoża i skrywanych namiętności. Matka, starająca się wyobcować córki wobec popędowej natury ciała, wprowadza do porządku domowego dyscyplinę – efektywny instrument władzy nad tożsamością każdej
z nich. W tym domu nie okazuje się rodzicielskiej miłości, nie ma pobłażania dla wybryków młodości. Każda oznaka emancypacji zostaje brutalnie obalona. Niebezpieczna gra pomiędzy budzącym się pożądaniem, a zniewalającym wpływem matki rozpoczyna się, kiedy w domu pojawia się mężczyzna.