Recenzje - Teatr

Na pierwszy rzut oka - nielogiczna paplanina, zbiórka bezsensownych zdań, pozbawiona związków przyczynowo-skutkowych. Jednak pod ta maską kryją się ważne pytania - o istotę człowieczeństwa i funkcjonowanie jednostki w społeczeństwie.

Przyjmując, że większość odbiorców, tak jak ja, wyszła z przedstawienia, rozmyślając nad okrucieństwem wojny i losem własnego kraju, to można stwierdzić, że aktorzy odnieśli swoje małe, teatralne zwycięstwo.

W jednej z pierwszych scen spektaklu padają słowa: „Nie wiem po co tu przyszliście. I wy pewnie też nie wiecie".

Widzieliście kiedyś skecz Monty Pythona, w którym mąż z żoną, kusząco odzianą blond-kokietką, przychodzi do poradni? Podczas gdy on zwierza się lekarzowi, ten już radośnie baraszkuje z jego żoną za parawanem.

Imponderabilia – rzeczy nieuchwytne, nie dające się zmierzyć, dokładnie określić. Mogą jednak oddziaływać, mieć wpływ. Tak mówią słowniki i taka właśnie jest premierowa sztuka Capitolu.

Podczas gdy współpracownicy-kucharze radośnie flirtują z kokieteryjnymi klientkami, samotny rzeźnik odkrywa nagle swą miłość do wielkiej góry mięsa o kobiecych kształtach i niczym doktor Frankenstein rychło ożywia ukochaną.

Włodzimierz Majakowski zyskał nową twarz. Od dziś patrzy i ocenia nas oczyma Bartosza Woźnego, bohatera spektaklu Krystyny Meissner „... np. Majakowski".

„A Chorus Line” Capitolu sprawił, że z wreszcie z Broadwayem łączy Wrocław coś więcej, niż tylko kolorowe lampki na budynku Teatru Muzycznego.

O ile spektakl Teatru Współczesnego "Kupiec wenecki" stanowi całkiem przyzwoitą, dwugodzinną rozrywkę, o tyle z szekspirowskiego przekazu i stworzonych przez autora bohaterów robi całkowitą miazgę.

„Pewien mały dzień” to spektakl muzyczny dla dzieci, i najmłodszym faktycznie bardzo się podoba. Ale to także – poza wieloma atutami, bardzo mądra opowieść, która wzruszy także dorosłych.