Wkrótce sprawdzimy "Czego nie widać" w Teatrze Polskim we Wrocławiu [FOTO]

10 maja 2023 roku odbyła się próba prasowa przed premierą spektaklu "Czego nie widać" w reż. Marcina Sławińskiego. Na Scenie Kameralnej Teatru Polskiego we Wrocławiu zobaczyliśmy aktorki i aktorów jednej z obsad. Spektakl jest grany w dwóch równoległych obsadach. Widzowie będą mogli zobaczyć je 13 oraz 14 maja, a już teraz prezentujemy wypowiedzi twórców oraz zdjęcia z próby przed premierą >>

O czym jest spektakl "Czego nie widać"?

Reżyser Marcin Sławiński mówi o "Czego nie widać", że jest to przedstawienie typowo komediowe, nastawione na dobrą zabawę i rozśmieszanie widzów poprzez "farsę fars". Teatr Polski chce zebrać sporą widownię, dla której wizyta w teatrze będzie tym razem wyłącznie relaksem, bez wpadania w tematy trudne społecznie czy światopoglądowo.

Warto tu zaznaczyć, że "Czego nie widać" to wielki przebój scen całego świata i gigantyczny hit kasowy, latami nieschodzący z afiszy. Jak czytamy w jego opisie:

Chcieliby Państwo zobaczyć teatr w teatrze, sprawdzić, jak wygląda granie przedstawienia z perspektywy zaplecza scenicznego? Zapraszamy na sztukę Michaela Frayna, przez wielu uznaną za najśmieszniejszą farsę wszech czasów. Opowiada ona o perypetiach prowincjonalnego zespołu teatralnego, który przygotowuje się do premiery spektaklu pod tytułem Co widać. Widz staje się świadkiem przezabawnych perypetii aktorów, którzy zamiast tego, „co widać”, ukazują bardziej obraz tego, „czego nie widać” lub „czego nie powinno być widać” w premierowym przedstawieniu.

Prywatne relacje reżysera, jego asystentki, inspicjenta i aktorów przekładają się znacząco na efekt ich prac na scenie i prowadzą do całej masy gagów, animozji i nieporozumień. Katastrofa goni katastrofę, a misterna konstrukcja sztuki raz po raz chwieje się w posadach. Reżyseruje specjalista od lżejszego repertuaru Marcin Sławiński, który powraca do Teatru Polskiego po prawie dwudziestu latach.

Co widać, a czego nie widać w Teatrze Polskim we Wrocławiu?

Beata Sliwińska, która w przedstawieniu gra Brooke Ashton oraz Vicki, mówi o swojej roli następująco: - Granie aktorki jest naprawdę trudne i trzeba sobie to dokładnie przestudiować, aby ta rola nie wydawała się zbytnio "przegięta". Widzowie muszą zauważyć, że ja gram aktorkę, która jest sztuczna, nienaturalna i podaje kwestie sucho i kiepsko, ale ja oczywiście muszę być w tej roli dobra, wiarygodna. Czy to się uda, zobaczymy dopiero po reakcjach publiczności. Mam nadzieję, że wszyscy będą się dobrze bawić.

Jeśli chodzi o fakt, że mamy dwie obsady tego spektaklu, to musimy i tak wszyscy "mieszać" się ze wszystkimi, bo po premierze będziemy wymiennie grać w różnych składach. To jest ciekawe doświadczenie. Moją rolę gra w drugiej obsadzie Aleksandra Chapko, ale przyznam, że nie podpatrywałam jej, tylko staram się sama zbudować moją postać. Tym ciekawiej będzie dla widzów, którzy spokojnie mogą wybrać się na nasze nowe przedstawienie dwa razy.

Kulisy przedstawienia w naszej farsie są oczywiście mocno podkręcone i przerysowane, jednak jest w tym sporo prawdy o pracy aktorki teatralnej. Bywają sytuacje, że jest bardzo gorąco za kulisami. Jeśli chodzi o kwestie techniczne, to kulisy pokazane w tym spektaklu wyglądają niemal tak samo jak nasze prawdziwe kulisy w teatrze.

Marcin Piejaś, któremu przypadła rola Tima Allgooda (pracownik działu technicznego teatru), tak mówi o spektaklu "Czego nie widać": - Do pracy przy przedstawieniu o kulisach pracy aktorskiej najbardziej potrzebny jest dystans do wykonywanego zawodu, obranej drogi życiowej oraz prywatne poczucie humoru. Bawimy się i parodiujemy to, czym zajmujemy się codziennie. Wytykamy swoje przywary i inne cechy, którymi czasem nie chcemy się chwalić. To wymaga lekkości i dystansu, a przecież jesteśmy profesjonalistami. To nie jest takie proste, by śmiać się z siebie i jeszcze tym zarażać innych. Mamy nadzieję, że publiczność też będzie się chciała z tego pośmiać i poznać nasze drugie oblicza.

Często gramy role trudne i poważne, czasem lekkie i komediowe, ale nigdy właściwie nie ma okazji do grania samych siebie, parodii swego zawodu. Tu mamy taką sytuację i to wymaga odwagi. Każdego można obśmiać, ale tutaj wymaga to aktorskiego kunsztu, aby to z klasą wykonać.

Robimy tu także jedną z naszych najbardziej wymagających sztuk pod względem technicznym. Chodzi o precyzję wykonania, tempo i rytm. Musimy się idealnie zgrać, bo w scenografii jedne drzwi się domykają, a już inne się otwierają. Są strome schody, są spadające kwiaty czy pudła, wybijana szyba i inne elementy, które trzeba opanować. Scenografia to chyba jest główny bohater tej sztuki. Reżyser powiedział nam, że to jest „fizyczna farsa w stylu brytyjskim”, co znaczy, że jeśli ktoś się ma wywracać albo poślizgnąć, to robi to naprawdę. To taka dramatyczna sytuacja, która bawi widzów. Choreografia jest wymagająca i ciągle nad nią pracujemy - tłumaczy aktor.

Rozmawiał: Michał Derkacz

fot. Krzysztof Zatycki