Wernisaż wystawy AUTOKRAJOBRAZ w Entropii

Sama galeria urzeka mnie zawsze swą surowością i prostotą (szczególnie ten sufit z belek).

Tuż po zmroku, licznie zgromadzonych przywitała przesympatyczna pani i sam Piotr Dumała. Naprawdę inaczej przeżywa się sztukę, gdy stoi się twarzą w twarz z jej twórcą. W dodatku, gdy jest nim tak ceniony, a przy tym tak skromny człowiek. Artysta usunął się na bok i z nutą niepewności obserwował, jak to, co było do tej pory jego intymnością, staje się własnością innych. Nie ukrywał, że czuje się nieco obnażony, ale wyraził nadzieję, że:

„To, co ja tracę, własność prywatna, pozostanie w waszych oczach i będzie teraz waszą prywatnością”.

Przy magicznej muzyce, z lampką wina, można było nie tylko podziwiać rysunki, ale i porozmawiać z ich twórcą. Do tej pory Piotr Dumała był znany przede wszystkim jako reżyser i scenarzysta filmów animowanych dla dorosłych - m.in. Czarnego kapturka, Łagodnej, Ścian, Kafki czy Zbrodni i kary. Warto dodać, że wykłada nie tylko w łódzkiej Szkole Filmowej. Prowadził także zajęcia ze studentami Konstfacku w Szwecji i Harvardu w USA.

Na AUTOKRAJOBRAZ składają się autoportrety, pejzaże i abstrakcje organiczne, w większości powstałe podczas pobytu w Bostonie. Dzieła bardzo osobiste. Odnajdujemy w nich próbę określenia samego siebie. Odpowiedź nigdy nie jest wyraźna i jednoznaczna. To ciągłe szukanie. Postacie samotne, zawieszone w półmroku. Wyłaniając się z cienia przypominają mary senne. Twarze w większości niewyraźne, rozmazane. Szczególnie przykuły moją uwagę oczy. Są zamknięte, przymknięte, albo w ogóle ich nie ma. Zwierciadło duszy nie może być więc dla nas drogą poznania.

Barwy utrzymane raczej w tonacji błękitów i czerwieni. Wyjątek stanowią grafiki. Jeśli chodzi o technikę, to nie odnajdziemy tu wykorzystywanej w filmach faktury gipsu. Na miękkim papierze pojawia się gra światła, cienia i kontrastów. Nie łatwo jest stworzyć autoportret. Artysta zdradził nam jedną z technik jakie stosował. Czasem odbijał twarz w... puszce po ciastkach.
Oglądając dzieła Dumały, zastanawiałam się nad relacjami, w jakie wchodzi człowiek i otaczający go świat. Czy jesteśmy elementami rzeczywistości czy tylko próbujemy się w nią wkomponować? A może zagubienie człowieka wynika właśnie z niemożności dopasowania się do tak harmonijnie zaplanowanej przestrzeni? Nastrój grozy i upiorności przeplata się tu z kojącą harmonią. Kolejne elementy płynnie się przenikają.

Piotr Dumała przygotował dla przybyłych projekcję kilku filmów, autorstwa studentów. Spotkanie zakończyła otwarta dyskusja na temat współczesnej sztuki.

Na koniec taka mała refleksja. Wpadłam do galerii po zabieganym dniu - i tu nagle zatrzymałam się. Naprawdę warto się czasem zatrzymać i zapytać siebie: „Kim ty jesteś człowieku?”

Wystawa będzie czynna do 30.12.2005.

Aneta Mieszczyńska (aneta.mieszczynska@dlastudenta.pl)