Relacja z Brave Festival

W niedzielę (27 listopada) zakończyła się pierwsza edycja Brave festiwal, zorganizowana we Wrocławiu przez Teatr Pieśń Kozła. Ideą festiwalu było przedstawienie poprzez sztukę tego, co w tradycji narażone jest na zapomnienie. Wystąpili artyści z wielu krajów, którzy pragną zachować to, co wartościowe w ich kulturze.

Festiwal rozpoczął się 24 listopada, koncertem w wykonaniu Llorenca Barbera z Hiszpanii.
Artysta w swojej muzyce łączy magię głosu i dzwonów. W trakcie jego koncertu w kościele św. Elżbiety, dzwony oprawione w drewnianą ramę, stanowiły oryginalny instrument, na którym grał artysta. Zawieszono je także na linach nad głowami widzów. Do tej całej palety dźwięku w pewnej chwili Llorence dołożył swój głęboki głos. Był to prawdziwy popis tego, co można osiągnąć poprzez dźwięk przestrzenny, wydobywając z niego raz doniosłość, to znów delikatność.

W sobotę 26 listopada w Teatrze Współczesnym wystąpił ukraiński zespól DAKH z muzyczno-tanecznym widowiskiem zatytułowanym „Makbet – Prolog”. Przepych kolorów, maski, ręcznie tkane dywany, erotyczny powab czarownic i żywa ukraińska muzyka mogły zachwycić niejednego widza. Spektakl wykorzystuje dzieło Szekspira, jednak w sposób niekonwencjonalny. Brakuje, bowiem tradycyjnych dialogów, a tło do tańca i ruchu aktorów stanowią pieśni ukraińskie z akompaniamentem narodowych instrumentów. Widowisko było niesłychanie żywiołowe i dynamiczne, czasem zabawne, ale przede wszystkim pełne uroku, pod którym zostawało się na długo po zakończeniu spektaklu. O tym, że występ się podobał świadczy na pewno fakt, iż artyści kilkakrotnie wychodzili na scenę przyzywani oklaskami publiczności.

Festiwal umożliwił także przeistoczenie się jednej z sal Piwnicy Świdnickiej w afrykańską wioskę. Można było usłyszeń prawdziwe opowieści i pieśni z Kongo w wykonaniu Abdona. W trakcie opowiadania artysta wykorzystywał przedziwne instrumenty, szeleszczącą kartkę papieru i swoje poczucie humoru, sprawiając, iż na sali często rozlegał się śmiech. W niesamowity sposób operował głosem, naśladując kobiety i małe dzieci. Z jego opowieści dowiedzieliśmy się między innymi, iż komary według wierzeń kongijskich, to zaklęci młodzieńcy żądni krwi, dzięki której mogą odzyskać ludzką postać. Całość utrzymana była w sympatycznej atmosferze bajania, niestety zakłócenia przy tłumaczeniu z języka francuskiego na język polski przyćmiły nieco urok wieczoru.

Jednym z ciekawszych występów, które miałam okazję zobaczyć był koncert zespołu Irkutsk Ensemble Authentic Music. Członkowie zespołu zaskoczeni, że mają śpiewać w cerkwi musieli nieco zmienić swój program artystyczny. Ich religia, jak się okazało, nie pozwala im bowiem na koncertowanie w świątyni. Sam występ był niezwykłym doświadczeniem, połączeniem harmonii i profesjonalizmu. Artyści potrafili zgrać swoje głosy w jedno bez akompaniamentu muzyki i sprawić, że to głos stał się instrumentem wygrywającym historie rosyjskich chłopów. Swoimi pieśniami przenieśli nas w odlegle czasy XIV i XV wieku. Ich działalność na rzecz ratowania kultury została doceniona przez tegoroczne jury, w skład którego wchodzili Stanisław Krotoski, Jacek Dobrowolski, dr Ireneusz Guszpit i dr hab. Bożena Muszkalska. Zespół otrzymał główną nagrodę festiwalu. Wyróżnienia natomiast otrzymał zespół Alasz z Tuwy, specjalizujący się w śpiewie chomej (środkowy śpiew gardłowy), artyści z Haig Yazdjian Oriental Project z Grecji, których muzyka przenosi w tajemniczy świat orientu oraz zespół Żar z Moskwy, wykonujący tradycyjne pieśni w dialekcie południowej Rosji.

Podczas trwania festiwalu można było wziąć udział w warsztatach muzycznych, gdzie między innymi urocza Amelia Cuni uczyła śpiewu hinduskiego dhurpad, a Sergiej Czarkow śpiewu gardłowego. Uczestnicy warsztatów byli bardzo zadowoleni. Pozwoliły im one usunąć pewne blokady związane z wydobyciem dźwięku. Oprócz koncertów i spektakli, zorganizowany został, w Piwnicy Świdnickiej, cykl filmowy zatytułowany „Odwaga reportera”, podczas którego można było obejrzeć szokujące filmy takie jak "Bez litości" czy "Zdradzone" w reżyserii Clive’a Gordona.

Festiwal uświadomił nam na pewno, jak niewiele wiemy o kulturze innych krajów, a przede wszystkim o bogactwie kultury naszych wschodnich sąsiadów. Myślę, że Grzegorzowi Bralowi, pomysłodawcy festiwalu, udało się zrealizować główne założenia imprezy. Festiwal sprawił, że na cztery dni Wrocław zamienił się w Mekkę obrońców kultury. Kto z tego nie skorzystał - niech żałuje.

Joanna Gauden (joanna.gauden@dlastudenta.pl)