Voo Voo z młodzieńczą werwą

Wojciech Waglewski w swojej długiej i bogatej karierze nagrał już tyle dobrych dźwięków, że dawno mógłby odejść na zasłużoną emeryturę i z politowaniem patrzeć na dogorywanie polskiej "sceny". On jednak, z młodzieńczą werwą i zapałem, jako dyrygent Voo Voo, jeździ po całej Polsce dzieląc się ze słuchaczami swoją energią. 15 kwietnia zawitał do wrocławskiego klubu Alibi.

Mimo pewnej mainstreamowości muzyki granej przez Voo Voo, niedzielny koncert nie przyciągnął tłumów - prawdopodobnie ceny biletów (25 w przedsprzedaży i 30 w dniu koncertu) okazały się, szczególnie dla studenckiej części Wrocławian, zaporą nie do przejścia. Występ rozpoczął się z półgodzinnym opóźnieniem, kapela serwowała na przemian stare i nowe hity (mnie osobiście najbardziej rozbujały: "Niemowa" z płyty XX oraz klasyk - "Nim stanie się tak jak gdyby nigdy nic nie było").

Warto zauważyć, że Voo Voo jako konglomerat skrajnie różnych muzycznie osobowości brzmi niesamowicie spójnie. Na szczególne wyróżnienie zasługuje Mateusz Pospieszalski - podczas wrocławskiego koncertu hipnotyzował publikę, raz po raz zmieniając instrumenty, dyrygując śpiewami fanów, a także samemu śpiewając - w tym techniką khoomei, którą opanował do perfekcji. Punkowo - jazzowa sekcja Żyżelewicz - Martusewicz była bezbłędna, sam jako basista (choć po takich koncertach jak ten coraz częściej zastanawiam się czy mogę w przypadku swojej osoby używać tego słowa) podnosiłem szczękę z podłogi. Piotr Żyżelewicz, znany jako Stopa, dawniej perkusista m.in. Armii, Brygady Kryzys i Izraela udowodnił, że aby perkusja brzmiała potężnie, wcale nie potrzeba ogromnego zestawu (grał jedynie na werblu, centrali i kilku talerzach). Na koniec Wojciech Waglewski - jak sam mówi, jedyny dziadek w zespole (czego wcale nie widać, a tym bardziej - nie słychać), z uśmiechem na twarzy bawił się muzyką, wprowadzając do piosenek coraz to nowe smaczki aranżacyjne.

Ale niestety, koncert Voo Voo idealny nie był - najpierw wystąpiły problemy z nagłośnieniem Mateusza Pospieszalskiego - o ile mikrofon przygotowany do zbierania dźwięku z saksofonu (oprócz tego, że ciągle spadał) w miarę radził sobie z tym, o tyle akordeonu nie był w stanie nagłośnić. Później doszła wymuszona improwizacja, związana właśnie z tym problemem - kiedy Mateo zszedł ze sceny, reszta zespołu zagrała długie (za długie) jam session.

Cały występ, jak dla mnie, był też za długi - o jakieś pół godziny. Pod koniec emocje siadły, głownie pod wpływem grania spokojniejszych piosenek i dało się wyczuć oczekiwanie na koniec. Ale mimo tego, niedzielny wieczór w Alibi był jak najbardziej udany. Teraz z niecierpliwością czekam na październik, kiedy to do Wrocławia zawita Wojciech Waglewski w duecie z Maciejem Maleńczukiem.

Fot: Artur Guz

Michał Przechera