 |
|
19 listopada w Wytwórni Filmów Fabularnych pojawiły się Strachy Na Lachy, Brygada Kryzys i Hurt. Występy tych zespołów zostały poprzedzony przez koncert wrocławskiej kapeli Free Time. Nie spotkał się on jednak z przychylnością publiczności. Pomiędzy utworami zebrana w hali gawiedź okazywała swoje negatywne nastawienie przez gwizdy i obelżywe okrzyki, a największe owacje zespół otrzymał, gdy wokalistka zapowiedziała, że zagrają już ostatnią piosenkę. I chociaż zdaje sobie sprawę z tego, że publika obciążona była oczekiwaniem na „gwiazdy” wieczoru, a przy kilku piosenkach z repertuaru Free Time wprost nie dało się uciec od porównań do Kasi Kowalskiej a nawet Varius Manx, to jednak uważam, że zachowanie to było co najmniej nie na miejscu. Kapela grała poprawnie technicznie i z pełnym zaangażowaniem, a nie zainteresowani koncertem mogli spokojnie wybrać się na konsumpcje pożywnego piwka, tudzież kiełbaski z grilla, nie przeszkadzając tym, którzy koncertu posłuchać chcieli (a takich też widziałem).
Po krótkiej przerwie konferansjer w koszulce z nadrukiem Ojciec Dyrektor zapowiedział występ zespołu Hurt. Tu z pełną premedytacją mogę powiedzieć, że jeżeli Hurt wyda płytę koncertową zagraną w takiej formie w jakiej pokazał się w WFF, to powinna się nazywać co najmniej Czad. Użyłbym nawet mocniejszego słowa, gdyby nie oczywista aluzja do tytułu ostatniej płyty zespołu. Od kiedy pojawili się na scenie publiczność stała się integralną częścią koncertu nie tylko samego Hurtu, ale już do końca występów tego wieczoru. Energiczne gitarowe granie połączone z elektronicznymi dźwiękami poderwało ludzi do zabawy. Ze sceny zabrzmiały starsze, bardziej znane i osłuchane piosenki (m.in.: 'Stare numery', 'Jesteś Mały') przeplatane czasem przez kilka nowych numerów (do których moja znajomość Hurtu nie sięga). Cały koncert zamknęła zagrana już na bis 'Załoga G' i wbrew prośbom publiczności o więcej, zespół spakował swój sprzęt i zniknął.
Pauza techniczna, zamiana niezbędnego sprzętu i przyszedł czas na Brygadę Kryzys, która choć różniąca się od Hurtu (głównie doświadczeniem na scenie ale i trochę graną muzyką) utrzymała publiczność w koncertowym uniesieniu, jeśli nie dolała oliwy do ognia. Odrodzona w 2003 roku (po dziesięcioletniej hibernacji) Brygada podczas występu w WFF zaserwowała piosenki spokojniejsze, delikatniejsze (z pierwszej płyty „Centrala”, a także stare, znane jeszcze z czasów Tiltu „To co czujesz, to co wiesz”) jak i te żwawsze (jak „Telewizja”, czy 'Obudź się'). Pojawił się także gość specjalny, Paweł „Kelner” Rozwadowski, z którym zespół zagrał utwór „Rewolucja” (Pomysł na granie tego utworu z ww. hip-hopowcem ma swoje korzenie w programie Muzyka Łączy Pokolenia). Całość repertuaru ułożyła się w spójną całość, że nie zdążyłem nawet zauważyć kiedy zespół zszedł tego wieczoru ze sceny i już się nie pojawił...
Na całe szczęście nie był to koniec wszystkich przyjemności zaplanowanych przez organizatorów tej imprezy, bo na scenie szybko pojawiły się „Strachy Na Lachy” – drugi projekt muzyczny po Pidżamie Porno, w którego tworzeniu aktywnie udziela się Grabaż. Na powitanie zagrali nie co innego jak właśnie utwór „Strachy Na Lachy” pochodzący z ostatniej płyty zespołu. Usłyszeliśmy „Idzie na burzę idzie na deszcz”, „Niecodzienny szczon”. Nie obyło się bez politycznych aluzji – tu jako zapowiedź 'Krew z szafy' Grabaż powiedział „przychodzi Rywin do Michnika”. No i to, bez czego współczesna muzyka obyć się prawie nie może. Covery: „Czarny chleb i czarna kawa” (w oryginale Rolling Stones: Paint It Black) i piosenki zespołu Perfect „Co się stało z Magdą K.”. Nie wiem czy to przypadek, czy na Grabaża życie mocno wpłynęła jakaś Magda, ale nie po raz pierwszy to imię pojawia się w jego tekstach. Jeszcze po drodze do końca koncertu chłopaki ze 'Strachów' wynieśli na scene transparent z napisem 'jeszcze nie teraz', zaskoczona w większości publiczność błędnie zaczęła klaskać. Dopiero gdy dwrócili go na stronę z napisem 'Aplauz' nikt już nie popełnił błędu. Po kilku bisach cała impreza się zakończyła. Uważam, że była warta swojej ceny, a na scenie zagrała czołówka polskiej muzyki 'tego typu'. której głębszej klasyfikacji pragnę uniknąć uciekając tylko do słowa 'rock'. To jest czołówka polskiego rocka.
Maciej Jaros
|
