Angelika Kukioła. Przywiązania

Za czym tęsknisz?
O czym marzysz?
Czego pragniesz?

Mechanizm kreowania i rejestrowania przywiązań jest ciągłym, niekończącym się procesem, który ewoluuje, przekształca się i nigdy nie finalizuje. Przywiązania definiowane są raczej przez pryzmat mnogości niż pojedynczej struktury, funkcjonują w symbiozie ze wspomnieniami, sentymentami, ludźmi, miejscami, sytuacjami czy zdarzeniami, by w efekcie przybierać różne barwy, struktury, gęstości, wielkości, smaki i zapachy. Część z nich jest zupełnie transparentna, dostępna, widoczna dla otoczenia, inne grasują w zakamarkach umysłu, tkwiąc bardzo głęboko w zawieszeniu. Nie ujawniają się lub też z różnych przyczyn nie mogą się zwerbalizować.

“Przywiązania. Za czym tęsknisz? O czym myślisz? Czego pragniesz?” to sentymentalna opowieść o obrazach, słowach, obiektach, kolorach i formach, które na wielowymiarowych płaszczyznach analogowych kolaży i instalacji zostały ze sobą splecione i scalone za pomocą klejenia, łączenia, wiązania ze sobą elementów z różnych materiałów i tworzyw - papieru, fotografii, tkanin, nici, drutów czy sznurków. Przywiązania jako formy metaforycznego obrazu ludzkich relacji, ich złożoności, nieprzewidywalności, tęsknot, wspomnień, więzów, tradycji czy nostalgii wobec minionego czasu, pustki po ludziach, którzy odeszli. Tytułowe “Przywiązania” tworzą też dosłowną interpretację zawierającą się w sentymentach odczuwanych wobec obiektów materialnych i przedmiotów.

W procesie tworzenia i powstawania swoich prac odwołuję się do zbiorowej pamięci, dotykam przeszłości swojej i innych, rejestruję obrazy będące odbiciem doświadczeń i przeżyć. Poprzez szeroko pojętą technikę kolażu, która staje się  dla mnie wizualnym sposobem interpretacji i komentowania zjawisk oraz skłonności zaobserwowanych w społeczeństwie, ćwiczę uważność. W kręgu moich zainteresowań jest zgłębianie funkcjonowania oraz tworzenia się “sieci wzajemnych powiązań” między jednostkami, jak też obiektami nieożywionymi. Mechanizmy, jakie między nimi zachodzą, wzajemne interakcje, wpływ otoczenia, ale i obecność widza, którego czasami nawet pasywna aktywność staje się elementem całości, niezwykle mnie fascynuje i inspiruje. Czasami wyciągam obiekty z przypisanego im miejsca, naturalnego środowiska i umieszczam w zupełnie innym, zmieniając kontekst, przypisuję nowe znaczenie. Działam na styku zderzeń, operuję kontrastami. Szukam odpowiedzi poprzez manualne eksperymentowanie z materią, tworzywami za pomocą różnych środków wyrazu.

Wnikam w wymiar nieoznaczony,
sprzyjam czułości,
stwarzam z pustki,
wyciągam z kontekstu,
szukam i tworzę powiązania przywiązań,
dotykam przeszłości swojej i innych,
gram formą i kolorem,
ćwiczę uważność.