Opis
Ta historia jest prawdziwa, ale już jej nie ma. Jak każda historia intymności jest tylko przez chwilę, a potem staje się fantazją. Listy Marii i Edmunda Wiercińskich czyta się z krępującym odczuciem wejścia w prywatność i rosnącą ciekawością mikroświata związku. Kończy przytłoczeniem. Dwoma tysiącami stron bliskości. Pomiędzy nimi: wojna, bieda, choroba i teatr. Dokument intymności. Można ją nazwać szlachetną i czułą. Jaka jest współczesna intymność? Ta, która nigdy nie będzie już zapisana w listach i wydana z przypisami. Istnieje tylko w wersji „now”. Za szybkami telefonów. Mieszka w aplikacjach i tam zostaje. Zadaniowa, intensywna, jeszcze bardziej prywatna.
Kiedy słucham „języka, którego już nie ma”, języka Wiercińskich, wiem że to jeden z ostatnich zapisanych języków czułości. Wszystkie inne znikną. Nasze też. Razem z kolejną aplikacją. Dwie artystyczne wrocławskie pary, jedna zaczynająca wspólną pracę, druga przez całe życie pomiędzy wielkimi sukcesami i wielkimi porażkami. Blisko. [Tekst na podstawie: „Wiercińscy: korespondencja”, t. 1 i 2, red. M. Piekut, wyd. Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego, Warszawa 2013]
Scenariusz, reżyseria: Marzena Sadocha
Obsada: Paulina Wosik, Mariusz Bąkowski [Wrocławski Teatr Współczesny]
Muzyka: Dariusz Jackowski
Taniec, asystent: Mateusz Czyczerski
Śpiew: Iwona Karbowska
fot. Szyszka Studio
_500x280.jpg)
