Wibracje taneczne w CS Impart

Pokazy spektakli Polskiego Teatru  Tańca z Poznania w ramach cyklu "Wibracje Taneczne" Widzowie w Centrum Sztuki Impat obejrzą dwa spektakle: "Secondhand” i "Tysiąc kolorów".
 
Polski Teatr Tańca istnieje od 1973 roku, jest profesjonalnym autonomicznym zespołem, którego oblicze przeszło ewolucję od spektakli ukształtowanych formą teatru baletowego do współczesnego gatunku: teatru tańca, który charakteryzuje przekraczanie granic rodzajowych, technicznych i stylistycznych, wyzwalanie się z przypisanych tradycją środków wyrazu, skłanianie ku interdyscyplinarności, poszukiwanie nowych przestrzeni teatralnych i oparty na kreatywnej improwizacji proces tworzenia.

Od 1988 roku dyrektorem naczelnym i artystycznym Polskiego Teatru Tańca jest Ewa Wycichowska, wieloletnia primabalerina Teatru Wielkiego w Łodzi, choreograf i pedagog, zapraszany do współpracy przez zespoły amerykańskie, włoskie i niemieckie, wielokrotny juror polskich i międzynarodowych konkursów baletowych.
Ewa Wycichowska traktując modern i contemporary dance jako główne tworzywo ruchowe, rozwinęła oryginalną koncepcję inscenizacyjno - choreograficzną zmierzającą do syntezy sztuk, gdzie warstwy: choreograficzna, dramaturgiczna, muzyczna i plastyczna spotykają się i wzajemnie przenikają. Uzupełniła również pierwotną wizję teatru autorskiego i zaprosiła do współpracy wybitnych twórców z całego świata.

Program wieczoru:

Spektakl ,,Secondhand”

Choreografia: Paweł Malicki
Muzyka: Jakub Królikowski
Kostiumy: Paweł Malicki
Wykonanie: Paweł Malicki, Mikołaj Dolata

Trzy prawa sformułowane przez Francisa Galtona - angielskiego antropologa i prekursora badań nad ludzką inteligencją – głoszą, że linie papilarne człowieka są niepowtarzalne, niezmienne i nieusuwalne (zasada 3N).
Osobowość jest jak odcisk linii papilarnych.
Indywidualna u każdego człowieka.
Nie można jej narzucić.
Nie można jej przywłaszczyć.

Spektakl ,,Tysiąc  kolorów"

choreografia: Takako Matsuda
muzyka: Fryderyk Chopin - Mazurek a-moll op. 7 nr 2, Mazurek C-dur  op. 33 nr 3, Mazurek C-dur op. 24 nr 2, Walc E Flat major op. 18 nr 1, Preludium cis-moll op. 28 nr 10, Preludium e-moll op. 28 nr 4, Preludium c-moll op. 28 nr 20
kostiumy: Takako Matsuda, Adriana Cygankiewicz
taniec i współkreacja: Agata Ambrozińska-Rachuta, Adriana Cygankiewicz, Takako Matsuda, Mikołaj Dolata, Paweł Malicki, Bartłomiej Raźnikiewicz
asystent choreografa – kierownik zespołu artystycznego: Anna Gruszka – Kopeć
światło: Arkadiusz Kuczyński
realizacja dźwięku: Mateusz Rogaliński
inspicjent: Mariola Hendrykowska
kierownik techniczny: Grzegorz Okupniak
organizacja produkcji: Katarzyna Anioła
produkcja:  Polski Teatr Tańca

O spektaklu:
Przedstawienie „Tysiąc kolorów” dotyka istoty przemijania, której w codzienności nie dostrzegamy. A przecież rzeczywistość zmienia się co chwilę. Każdy ma swój kolor. Te kolory się ulegają przemianie  radosnej  lub smutnej, wraz z naszym życiem. Z każdą chwilą przemijamy. Wspomnienia są zawsze czasem przeszłym.
Takako Matsuda
W projekcie "Tysiąc kolorów" japońska artystka Takako Matsuda wykorzystała mazurki i preludia Fryderyka Chopina.
Artystka pochodzi z Japonii, ukończyła New York University oraz Tish School of the Arts. Studiowała balet, taniec współczesny, butoh i sztukę aktorską. Z Polskim Teatrem Tańca współpracuje od 2008 roku.

„Spektakl "Tysiąc kolorów” w choreografii Takako Matsudy pozytywnie zaskoczył. Przed występem tytuł budził obawy, że taniec zejdzie na drugi plan, przesłonięty choćby efekciarskimi kolorowymi światłami czy strojami. Można w końcu iść na łatwiznę i tysiące barw naszej codzienności oddać w sposób najprostszy. Tymczasem Matsuda podjęła wyzwanie.

Na scenie pojawili się tancerze ubrani w szare kostiumy (jedynie ich brzegi wykończone zostały skrawkami barwnego materiału). Dzięki temu można było spokojnie skupić się na ruchu, emocjach i muzyce. Szczególnie ważna okazała się ta ostatnia, bo nie stanowiła jedynie tła dla ruchu tancerzy – raczej powodowała go i nakręcała. I tak kilka razy widzowie mogli odnieść wrażenie, że mazurki i preludia Chopina już za moment przerodzą się w szalonego rock’n’rolla. Mało było za to zapowiadanej melancholii i tęsknoty, którą z założenia  mieli wydobyć z muzyki tancerze. Ruch na scenie z lekkością i świeżością odbiegał od przyjętej klasyki. W tej opowieści o życiu i uczuciach, które mogą mieć tysiące barw – zdecydowanie najwięcej widziałam słonecznej radości. Może dlatego, że ona nawet w małych dawkach sprawia, że przestajemy dostrzegać szarość codzienności”.
/Justyna Suchecka, „Gazeta Wyborcza”, 9 grudnia 2009/