Wycinka Holzfällen

Teatr Polski
Wrocław – Polska
Thomas Bernhard
Wycinka Holzfällen
Holzfällen

na podstawie przekładu Moniki Muskały
adaptacja, reżyseria, scenografia i reżyseria światła: Krystian Lupa
apokryfy: Krystian Lupa i improwizacje aktorskie; cytaty z dzieł Jeannie Ebner i Friederike Mayröcker; myśli Joany w Sebastiansplatz: Verena Lercher (Graz)
kostiumy: Piotr Skiba
oprawa muzyczna: Bogumił Misala
improwizacja na temat Cold Song Henry’ego Purcella w Sebastiansplatz: Mieczysław Mejza
wideo: Karol Rakowski, Łukasz Twarkowski

obsada:
Thomas Bernhard: Piotr Skiba
Maja Auersberger: Halina Rasiakówna
Gerhard Auersberger: Wojciech Ziemiański
Joana Thul: Marta Zięba
Aktor Teatru Narodowego: Jan Frycz (gościnnie, aktor Teatru Narodowego w Warszawie)
Jeannie Billroth: Ewa Skibińska
Anna Schreker: Bożena Baranowska
Albert Rehmden: Andrzej Szeremeta
Joyce: Adam Szczyszczaj
James: Michał Opaliński
John: Marcin Pempuś
Mira – właścicielka sklepu spożywczo-przemysłowego: Anna Ilczuk
Kucharka: Krzesisława Dubielówna

premiera: 23 października 2014

licencjodawcy: Stowarzyszenie Autorów ZAiKS, Warszawa, i Suhrkamp Verlag
przedstawienie powstało przy wsparciu Gminy Wrocław

Wycinka to powieść z kluczem. Jej autobiograficzny narrator na „kolacji wybitnie artystycznej” w wiedeńskim mieszkaniu spotyka ludzi, którzy byli mu bliscy przed laty. Dawni przyjaciele tworzyli niegdyś nieformalną grupę twórczą, a dziś spotykają się po pogrzebie jednej z bohaterek – tancerki Joany. Zebrani nie tyle wspominają zmarłą, co pozwalają sobie na „wolność” wypowiedzenia skrywanych i nieświadomych lęków, pretensji, zranień i roszczeń. Złośliwie to znienawidzone drobnomieszczańskie środowisko komentuje główny bohater przedstawienia, przesiadując cały wieczór w uszatym fotelu. Przenikliwy spektakl Krystiana Lupy w gorzki sposób stawia też pytania o artystów i ich rolę w dzisiejszym świecie, niegdysiejsza bohema energię rebelii zamieniła bowiem na państwowe kontrakty, sowite honoraria, ordery i posady. Nie może się z tym pogodzić protagonista. Jemu właśnie przypadają ostre słowa buntu przeciw politykom lekceważącym teatr, kulturę i społeczeństwo. Jak zaznacza Mirosław Kocur, „Bolesna diagnoza społeczna austriackiego mizantropa wciąż wydaje się aktualna, wciąż doskwiera, a przynajmniej daje do myślenia.“