Historia brzydoty

Przedstawienie Anny Piotrowskiej powstało z inspiracji Historią brzydoty Umberto Eco. Jedno z kanonicznych dzieł literatury, odnoszące się do teorii estetyki, w którym śledzimy różne, często zaskakujące oblicza brzydoty, było impulsem do zastanowienia się nad relacją piękna i brzydoty. Wzajemne definiowanie się obu tych kategorii i estetyzacja życia w każdym jego aspekcie, kierują naszą uwagę na zewnętrzne atrybuty człowieka. Tym podstawowym atrybutem jest ciało.

Ciało jako materiał oraz narzędzie życia i sztuki.

Ciało pokutujące za grzechy, wady, lęki, niezrozumienie, brak akceptacji.

Ciało umartwiane przez anorektyczki.

W Historii brzydoty Anna Piotrowska prowadzi aktorki niczym średniowiecznych ascetyków, oddając ich ciała we władanie Any – bogini anoreksji, symetrii, liczenia, kalorii, kości, zera, zanikania. Poprzez umartwianie ciała, narzucanie mu synchronicznych układów ruchowych, pozbawiając go tchu w licznych powtórzeniach poszczególnych sekwencji choreograficznych, Piotrowska uzyskuje pokutny i surowy charakter scen. Aktorki jawią się nam jako doskonalące się w anorektycznej ascezie. Poprzez surowość i bezwzględność w walce ze swoim niedoskonałym ciałem  dążą do duchowego spełnienia i zbliżenia z boginią Aną. Ciało się zamartwia i choruje, aby dusza mogła zostać uleczona.

Anna Piotrowska personifikując anoreksję, zastanawia się, kim ona jest, co myśli i co czuje. W ruchowej partyturze przedstawienia wydłużono więc momenty trwania, a sytuacyjność potraktowano między innymi jako sposób na reorganizację przestrzeni i zmianę kierunku narracji. Tym samym żadna sytuacja nie rości sobie prawa do panowania nad innymi, a żadna narracja nie pretenduje do bycia ukrytą podstawą każdej z cząstkowych opowieści.

Ruch, który zaproponowała Piotrowska, by "urzeczywistnić" na scenie anoreksję, przestaje "myśleć muzycznie"; nie wiąże się również z opisem, a skupia się na stworzeniu nastroju i atmosfery. W tak skonstruowanej przestrzeni aktorki przechodzą swoistą transsubstancjację – przeistaczają ideę Any w swoje ciało i, co za tym idzie, w jego motorykę i głos, który wyzwala.

ANAza, ANAsza, ANAgi, ANAkha, ANAria – pięć kobiet, które walczą o piękno duszy, umartwiając ciało.