Lekcja wspólnej historii

W formule trzydziestu jeden rockowych aranżacji muzycznych udało się Wojciechowi Kościelniakowi ukazać sytuację jednostki w komunizmie, oddać atmosferę czasów od września 1939 do 31 grudnia 1999.

Przygotowany przez Teatr Muzyczny Capitol i odegrany 16 czerwca 2007 w Teatrze Polskim koncert „Zegar” powstał z okazji 25-tej rocznicy Solidarności Walczącej. Uroczystość otworzyła Anna Popek z TVP, a zaszczycił swoją osobą Prezydent Miasta Rafał Dutkiewicz oraz założyciel Solidarności Walczącej Kornel Morawiecki. Scenariusz widowiska o teatralno-muzycznym charakterze reżyser Wojciech Kościelniak stworzył z piosenek Jacka Kaczmarskiego i choreografii zaproponowanej przez Janusza Skubaczkowskiego i Beatę Owczarek

 

„Zegar” to trzydzieści jeden songów, które obrazują najważniejsze wydarzenia polityczne dotyczące Polski, m.in.: 1939, Powstanie Warszawskie, ustalenia jałtańskie, marzec 1968, powstanie Solidarności, stan wojenny, obrady Okrągłego Stołu, nastanie demokracji. Rockowe aranżacje do tekstów tj.: Ballada wrześniowa, Katyń, Jałta, Dwie rozmowy z Kremlem 1981, List do redakcji „Prawdy” Pierestrojka w KGB, Upadek imperium czy Pożegnanie Okudżawy i znaczące, symboliczne tykanie zegara pomiędzy nimi to próba wielotematycznego i barwnego przedstawienia rzeczywistości tamtych czasów.

Akcja tego niemalże dwuipółgodzinnego spektaklu, do którego scenografię zaprojektował Grzegorz Policiński, rozegrała się na i pomiędzy trzema stromymi podestami schodów. Wspaniale zaśpiewali i zagrali mi.in.: Justyna Antoniak, Katarzyna Groniec, Magda Kumorek, Kinga Preis, Jacek Bończyk, Krzysztof Dracz, Mariusz Drężek, Konrad Imiela, Mariusz Kiljan, Wojciech Kościelniak, Bartosz Opania i Cezary Studniak. Również tancerze świetnie odnaleźli się ruchowo i rytmicznie w skondensowanej i wyrazistej choreografii. Szczególnie widoczni i efektowni byli „tancerz rosyjski” czy dziewczyna z miotłą.

W tle puszczono multimedialne projekcje: tytułowy zegar na środku, fragmenty relacji z przemówień, demonstracji, twarze znanych ludzi tamtego czasu m.in.: Wałęsy, Jaruzelskiego, Stalina. Czerwone flagi i dywanik w tym kolorze, płonące kapelusze, bukiety kwiatów, latarki, kolorowe peruki obok soczystego czerwonego, niebieskiego i białego światła z różnych stron, zadecydowały o wyjątkowej plastyce scenicznego obrazu.

Pomysł Wojciecha Kościelniaka na muzyczne uświetnienie wydarzenia, dotyczącego być może bardziej pokolenia, które powoli przechodzi do historii niż tego, które teraz buduje nową rzeczywistość, okazał się znakomity. Dla tych, którzy brali bezpośredni udział w wydarzeniach tamtego okresu spektakl był pięknym, choć momentami bolesnym, wspomnieniem, dla tych, którzy nie byli świadkami – niezwykle przystępną, trafiającą do serca, zapadającą w pamięć lekcją naszej wspólnej historii.

 

alicja.jasiok@dlastudenta.pl

---