Brave Festival: Melanie Lomoff - "Trzy studia ciała"

Punktem wyjścia dzieła Melanie Lomoff są kształty nierozerwalnie związane z obrazem –tryptykiem Francisa Bacona. Jej taneczna interpretacja „ludzkich figur” według Bacona przywołuje na myśl skrzywienie, a tworząc postaci hybrydowe, jest również osadzona w kontekście typowo baconowskiej antropomorficznej obecności, zniekształcenia cielesnej powłoki. Nabiera to szczególnego znaczenia w pracy z puentami, w której jako cel Lomoff obiera sobie zbudowanie napięcia pomiędzy formą, skrępowaniem a zniekształceniem i zachwianiem równowagi. Użycie puent jest niezwykle ważne – stają się one przedłużeniem ciała, źródłem jego nieustannego skrępowania, a jednocześnie zmuszają je do adaptowania się, do zmiany kształtu, co w rezultacie prowadzi do wbudowania się owego skrępowania w konstrukcję ciała, a nawet w strukturę życia.
„Odkryj mechanizmy ciała w jego częściowym skrępowaniu, aby pogłębić język fizyczności”.

Innym powodem użycia w nazwie spektaklu słowa „studium” jest wykorzystanie ruchu wahadłowego, wykonywanego odpowiednio do „napisanej” choreografii, oraz interaktywne poszukiwanie właściwego środka wyrazu, które odbywa się przy muzyce realizowanej na żywo przez Josha Anio Grigga.

Melanie studiowała w paryskim Conservatoire National Supérieure de Danse de Paris. Jeszcze jako studentka w 1996 roku tańczyła dla Karine Saporty w Le Spectre ou les manèges du ciel. Rok później dołączyła do zespołu Montalvo/Hervieu, wraz z którym występowała w takich spektaklach, jak Paradis, Le Jardin io io ito ito, La Mitrailleuse en Etat de Grace, Babel Heureuse, On Danfe, a także na festiwalu w Cannes oraz w wielu innych inscenizacjach wystawianych na całym świecie w największych salach i na najsłynniejszych festiwalach. Przełomem w jej karierze w zespole Montalvo/Hervieu było zdobycie w listopadzie 2000 roku Grand Prix w Paryskim Międzynarodowym Konkursie Tańca. Od 2006 roku Lomoff współpracuje z Ballets C de la B, grając głównie w VSPRS (którego reżyserem jest Alain Platel) i Patchagonia (autorstwa Lisi Estaras) oraz w Out of Context (Alain Platel) wystawianych na całym świecie. Od dwóch lat pracuje nad własnymi choreografiami, występując dla publiczności w Wielkiej Brytanii, Południowej Korei, Włoszech i Francji.