Opera Electronica Nova

Opera Electronica Nova

ARTYŚCI

Zespół Śpiewaków Miasta Katowice Camerata Silesia
Anna Szostak – dyrygent
Pierre Jodlowski – elektronika
Christophe Bergon – scenografia, światła
François Donato – reżyseria dźwięku

PROGRAM

Pierre Jodlowski (1970) L'aire du dire na 12 partii wokalnych, elektronikę i video (2011) *

Projekt ten jest zbudowany wokół różnych środków wypowiedzi. To może być głos używany w bajce lub w konkretnej rozmowie, może to być twierdzenie lub fikcja. Projekt bierze pod uwagę nawet atomowe struktury języka, czyli słowa i dźwięki, ich „oddech” i muzykę.

Teksty zawarte w tej pracy to wybór z literatury i historii, bajek i baśni klasycznych, a zatem z urozmaiconego acz fragmentarycznego korpusu, stanowiącego potwierdzenie bogactwa i zróżnicowania naszego języka. W przestrzeni końcowej konwergencji, naszą uwagę zwracają trzy podmioty: grupa śpiewaków na scenie, przemieszane nagrania głosów i dźwięków, wypełniające przestrzeń transmisji i wreszcie sekwencje wideo ukazujące postać jednego z wokalistów czytającego poezję Christophe’a Tarkosa, co tworzy dodatkową, w pełni poetycką przestrzeń, która nadaje temu oratorium powtarzalną strukturę. Całość opiera się zatem na wielogłosowej rozmowie, w której przeplatające się słowa tworzą nową i sensowną materię.

Nie możemy nie wspomnieć w tym miejscu genialnego doświadczenia Radio Music autorstwa Johna Cage'a, w którym produkcja nowego języka muzycznego i teatralnego opierała się na przypadku, który charakteryzuje przestrzeń audycji radiowych. W muzyce Cage'a, semantyczne nieprawdopodobieństwo dwunastu asynchronicznych urządzeń radiowych stanowi metaforę naszego umysłu, złożone i polifoniczne terytorium, które świadczy o tym, że muzyka słów panuje nad znaczeniem. Wszyscy wielcy mówcy, czy to anioły, czy potwory, posiadają w głosie tajemnicę, którą nazywamy muzyką. Roland Barthes najlepiej chyba oddał ten koncept natury głosu w L Obvie et L’ Obtus, gdzie zastanawiał się nad tym szczególnym związkiem pomiędzy inicjalną fakturą tonu wokalnego i jego fizycznej zdolności formowania podstawy dla przestrzeni muzycznej. Również wymowny przykład dają temu wspaniałe sekwencję w filmie Jima Jarmuscha Truposz. W obrazie tym brzmienie recytowanej poezji Williama Blake'a doskonale wpisuje się w elektryczną i elastyczną fakturę gitary Neila Young 'a.