Brave Festival: Cheong - Bae

CHEONG - BAE

Angielskie słowo „ONE” (jeden) w wymowie identyczne jest z koreańskim słowem oznaczającym „koło” (원). Artyści koreańskiej grupy Cheong-bae postanowili nazwę swojego spektaklu połączyć właśnie z symboliką koła, którego końca ani początku – jak mówią – nie da się ustalić, oraz ze znaczeniem liczby jeden. Siła i pasja zaklęte w tradycyjnych rytmach przez nich prezentowanych powodują bowiem zacieranie się granic między sceną a widownią i wszyscy – artyści i widzowie – stają się prawdziwą jednością.
Cheong-bae założono w 2001 roku i dość prędko stała się cenioną w Korei grupą artystyczną, dzięki której świat może poznawać styl Yeon-hee: kombinację rytuału, muzyki szamańskiej, tańca oraz akrobatyki. Yeon-hee wywodzi się z Poongmul-Nori, serii świąt obchodzonych przez społeczności wiejskie już dwa tysiące lat temu, celebrowanych w celu odpędzenia złych mocy lub wyrażenia radości z powodu obfitych zbiorów. Muzyka i tańce towarzyszyły ludziom przez dni i noce, a miały dodawać rolnikom sił do ciężkiej pracy. Szczególnie w dniu pełni księżyca, nazywanym w Korei Dniem Dziękczynienia, zwykło się za pomocą tańca i muzyki składać hołd przodkom. Z czasem niektóre elementy tradycji Poongmul ewoluowały i stały się częścią kalendarza świąt narodowych dzisiejszej Korei.
Członkowie grupy to młodzi ludzie, którzy zachowując typowo azjatycki szacunek dla tradycji przodków, przygotowali porywający performance oddający swoją budową bogactwo wpływów tradycji artystycznych Korei. Hołdując zasadzie, że w tradycji Poongmul-Nori ruch oraz dźwięk nie dają się oddzielić i każdy odtwórca jest tancerzem i muzykiem naraz, artyści Cheong-bae stworzyli spektakl ułożony z sześciu starannie skomponowanych części.
Część pierwsza, zatytułowana Wspólny Dźwięk, zawiera elementy Binari – szamańskiego rytuału mającego zapewnić pomyślność bogom i wszystkim ludziom; skonstruowana jest na kształt Dae-Chwita – ceremonialnego wprowadzenia rodziny królewskiej, podczas którego dźwięki tradycyjnych koreańskich instrumentów perkusyjnych mają powitać widzów jak królów. Część druga to Dźwięk Chmury: w tym czasie tancerze w regionalnych nakryciach głowy prezentują buddyjski taniec Gim Cheonbukchum, któremu towarzyszą dźwięki bębnów Janggu, porównywane do odgłosów burzy. Istotą części trzeciej jest zaprezentowanie siły dźwięku tradycyjnych instrumentów perkusyjnych: Shoi (mały dzwonek koreański), Janggu (koreański bęben dwustronny), Bhook (koreański bęben), Jing (duży dzwonek koreański) i ukazanie ich współbrzmienia symbolizującego równowagę Natury. Kolejną część poświęcono szamanom – jest to fragment prezentujący koreański gut z różnych regionów kraju: Jindo-ssitgim-gut, Gyeonggi-do Dodang-gut, Donghaean-Byeolshin-gut. Niektóre z nich działają jak egzorcyzm, inne mają zapewnić pomyślność – w tej części spektaklu można doświadczyć ich w muzycznej harmonii. Shi-mu stanowiące część piątą spektaklu to spontaniczny ludowy taniec będący mieszanką elementów szamanizmu koreańskiego i buddyjskiego. Jego tradycyjnie korzenie sięgają ceremonii towarzyszących umieraniu, kiedy to szaman pomagał uwolnionej od ciała i ziemskiego przywiązania duszy przedostać się na stronę Nirwany. Finałową część natomiast stanowi niezwykle spektakularnie zaprojektowana synergia wszystkich składowych stylu Yeon-hee. Jest to jego właściwa prezentacja: wielobarwne odgłosy bębnów splecione w precyzyjnej choreografii z ruchem tancerzy-muzyków są wyrafinowaną muzyczną narracją niczym przepełniona treścią inżynieria dźwięku. Artyści, łamiąc barierę między sceną a publicznością, nawiązują z widzem więź i osiągają swój główny cel: przeżywane właśnie doznanie artystyczne cementuje i scala wszystkich w „ONE”, czyli w jedność.