Inne Światy Wernera Herzoga

W programie:

Into the Abyss (2011)

Jaskinia zapomnianych snów (Cave of Forgotten Dreams, 2010)

Szczęśliwi ludzie: rok w tajdze (Happy People: A Year in the Taiga, 2010)

Synu, mój synu, cóż żeś ty uczynił (My Son, My Son, What Have Ye Done, 2010)

La bohéme (2009)

Zły porucznik (The Bad Lieutenant: Port of Call - New Orleans, 2009)

Spotkania na krańcach świata (Encounters at the End of the World, 2007)

Operacja świt (Rescue Dawn, 2006)

Odległa błękitna planeta (The Wild Blue Yonder, 2005)

Człowiek niedźwiedź (Grizzly Man, 2005)

Biały diament (The White Diamond, 2004)

Rekolekcje na temat mroku (Lektionen in Finsternis, 1992)

Echa mrocznego imperium (Echos aus einem düsteren Reich, 1990)

Fitzcarraldo (1982)

Nosferatu - wampir (Nosferatu: Phantom der Nacht, 1979)

Pod wulkanem (La Soufriére - Warten auf eine unasweichliche Katastrophe, 1977)

Stroszek (1977)

Szklane serce (Herz aus Glas, 1976)

Zagadka Kaspara Hausera (Jeder für sich und Gott gegen alle, 1974)

Aguirre - gniew boży (Aguirre, der Zorn Gottes, 1972)

Fata Morgana (1971)

Nawet karły były kiedyś małe (Auch Zwerge haben klein angefangen, 1970)

 

Werner Herzog

Właściwie Werner Herzog Stipetić, urodzony w 1942 roku, niemiecki reżyser filmowy, teatralny i operowy. Zdobywca Grand Prix i nagrody za reżyserię w Cannes (Zagadka Kaspara Hausera, 1974), laureat Smoka Smoków na Krakowskim Festiwalu Filmowym, nominowany do Złotego Lwa, Oscara i Złotego Niedźwiedzia. Jeden z najwybitniejszych żyjących artystów kina. Jego długoletnia współpraca z Klausem Kinskim zaowocowała takimi filmami jak Fitzcarraldo, Aguirre, gniew boży, czy Nosferatu wampir. Równie dobrze czuje się na gruncie kina fabularnego, jak i w dokumencie. W obu formach poszukuje "ekstatycznej prawdy" - manifestacji rzeczywistości, możliwej dzięki wykorzystaniu środków filmowych. Zaciekły wróg nagich faktów i Cinema Verite.

„Kamera to narzędzie poznawcze. Zadajesz pytanie, czekasz na odpowiedź, a rzeczywistość jej udziela. Kamera jest pośrednikiem - ona widzi i zapisuje tę odpowiedź. Herzog ma niezwykły, zwrotny kontakt z rzeczywistością, bo ona wie, że on czeka na jej odpowiedź.” (Artur Żmijewski)

"W tamtych dawnych czasach znałam kino niemieckie, pokazywano u nas różnych reżyserów bardzo europejskich, bardzo wybitnych, ale żaden z nich nie był w ten sposób związany z romantyzmem jak Herzog. On sam uważał, że widownia jest okaleczona przez tradycję hollywoodzką, że trzeba tworzyć zupełnie nowy rodzaj filmów. Kino jest sztuką snów - mówił. Nie w sensie "fabryki snów" jako bajek dla masowej publiczności, tylko snów pojmowanych jako droga poznania.

Sam Herzog na ogół bojkotował psychoanalizę. Chciał iść inną drogą. Ale to, co Freud wziął z niemieckiego romantyzmu, było też inspiracją Herzoga. Najważniejsze dla niego były pejzaże transów, onirycznych miraży. Podkreślał, że znajduje swój początek nie w historiach, lecz w pejzażach. "Doświadczam bardzo głębokiej fascynacji pejzażami nieregularnymi lub halucynacyjnymi" - mówił w którymś z wywiadów. W filmach natura ma w sobie coś sztucznego, a Herzog zmierzał do tego, żeby była pokazywana w jakiejś swojej intensywnej prawdzie. Mówił też krytykom, że marzy o pejzażu przekształcającym się w coś, co nie było nigdy przedtem widziane. Sekwencja pustyni na przykład, nad którą kilkakrotnie pracował, pozwalała mu to marzenie sformułować i pokazać widzom. To nie była już tylko informacja, lecz część spojrzenia na rzeczywistość." (Maria Janion w rozmowie z Kazimierą Szczuką, Krytyka Polityczna)

 

www.wernerherzog.com