Kino plenerowe na Wyspie Słodowej: Zwyczajna historia

Pun jest pielęgniarzem zatrudnionym do opieki nad sparaliżowanym Ake. Głównym wątkiem filmu jest rozwijająca się zażyłość pomiędzy młodymi mężczyznami oraz relacja Ake z jego oschłym ojcem. Medytacyjne ujęcia codziennych, monotonnych czynności przeplatane są surowymi, dynamicznymi obrazami przeszłych i przyszłych wydarzeń oraz wewnętrznym światem bohatera. Dysonans między spokojem przyziemnych rytuałów, a podskórnym napięciem podkreśla intensywna post-rockowa muzyka. Reżyserka wraz z montażystą Lee Chatametikoolem (stałym współpracownikiem Apichatponga Weerasethakula) przedkładają wizualny rytm nad linearność narracji, tworząc achronologiczną, intrygującą opowieść o życiu i jego cyklach, o metafizyce i biologiczności. Prosta historia podszyta jest społecznymi i politycznymi aluzjami, komentującymi współczesną tajlandzką rzeczywistość, opartą na klasowych podziałach i patriarchalnej strukturze. Milczące napięcie i atmosfera konfliktu w rodzinie są metaforą relacji pomiędzy władzą i obywatelami. Ze względu na obecność politycznych podtekstów i sceny nagości film został jako pierwszy w historii tajskiej kinematografii zakwalifikowany przez cenzurę do najwyższej kategorii 20+.